Eklezia kanto

Eklezia kanto estas kanto kun kristanreligia teksto.

Kiel paroĥa kanto la eklezia kanto estas en la plej multaj kristanaj konfesioj konstanta ero de la diservo. Komuna kantado estas en multaj liturgioj la respondo de la paroĥo pri prediko aŭ preĝo, estas mem preĝo aŭ danko, zorgas pri la komuneco, sed precipe por internigo de la kredo-enhavo.

Origine integra ero de liturgio, la eklezia kanto evoluis el himno- kaj psalmokantado trans la strofa paroĥokanto ĥoralo kaj la kanto por privata meditado ĝis la kantoj baziĝantaj sur nuntempaj kantformoj (nova eklezia kanto). Ĝis Lutero la eklezia kanto estis tamen nur limigite uzata kaj havis krome neniun liturgian funkcion.

Ekde la reformacio-epoko la kantoj uzataj en diservo pli kaj pli adaptiĝis al la paso de la liturgio. EL la popolkanto de la katolika meso ekde la 18-a jarcento evoluis la meskanto. La plej famaj ekzemploj por kompletaj kantocikloj velon 8–10 meskantoj estas la germanaj mesoj de Schubert kaj de Michael Haydn.

La instruo de la eklezia kanto nomiĝas himnologio.